Philomαtheia

Οι  πρόδρομοι της φιλοσοφικής κοσμογονίας.  Ομηρικές και Ησιόδειες αντιλήψεις για το κοσμολογικό είδωλο & εμβόλιμα σχόλια.  Μέρος I. (χρόνος ανάγνωσης: 7 λεπτά) Οι πραγματικά ορθολογικές προσπάθειες εξήγησης της αρχής των πάντων ή γέννησης του κόσμου βρίσκουν  αδιαμφισβήτητα  την έναρξή τους στον Θαλή τον Μιλήσιο  (640 ή 624 π.Χ. - 546 π.Χ.)  και τους λοιπούς Ίωνες φιλοσόφους ( ριζώματα πάντων ). Όπως είναι λογικό, οι ιδέες περί αρχής του κόσμου από ένα μόνο στοιχείο δεν εμφανίστηκαν ως κεραυνός εν αιθρία · αντίθετα βασίζονται σε πρωιμότερες μυθολογικές αντιλήψεις σχετικά με το είδωλο του κόσμου (του άνω και κάτω κόσμου) το οποίο είχε συγκεκριμένη τοπολογία και είχε βασιστεί σε ιδέες και δοξασίες άλλων πολιτισμών (συγκριτική μυθολογία, βλ. συνέχεια). Θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει πως για ακόμα μια φορά, η ώθηση για ορθολογική και επιστημονική αντιμετώπιση ενός καθ' όλα αντικειμενικού θέματος δόθηκε από εναύσματα που ουδεμία σχέση έχουν με τη λογική και την επιστήμη, διαδικα

της Φωτεινής Κομνηνού Τόσο οι αρχές του Παρμενίδη για τη λογική όσο και η μακρόχρονη φοίτηση του στην Ακαδημία επηρέασαν τον τρόπο σκέψης του Αριστοτέλη και τον οδήγησαν σε μια ιδεαλιστική φιλοσοφία και την παράλληλη περιφρόνηση προς την τεχνική.Παρά την αφοσίωσή του στον ιδεαλισμό του Πλάτωνα, οι φυσικές επιστήμες τραβούσαν πάντοτε το ενδιαφέρον του Αριστοτέλη. Η φυσική επιστήμη όμως δεν μπορεί να στηριχτεί αποκλειστικά στη θεολογία. Η ακρίβεια που παρέχουν οι μαρτυρίες των αισθήσεων και η πολύχρονη προσεκτική παρατήρηση θα αντικαταστήσουν σταδιακά τη θεολογική προσέγγιση στην αριστοτελική φυσική. Σε αυτό το σημείο, ο Αριστοτέλης αρχίζει να αποδεσμεύεται από τον υπερφυσικό πλατωνικό κόσμο των Ιδεών και να στρέφει το ενδιαφέρον του στην φυσική πραγματικότητα και στην πεποίθηση «πως τη μορφή και τη σημασία του κόσμου θα πρέπει να τις αναζητήσουμε όχι έξω από την ύλη, μα σε στενή σύνδεση μαζί της». Χωρίς να αρνηθεί την ιδέα της αθανασίας της ψυχής, η οποία αναλύεται ξεχωριστά στα «Μεταφυ

  ~ Απόσπασμα από τα ”Εφεσιακά”   του Ξενοφώντα Εφέσιου ~ Εγώ, παιδί μου, Αβροκόμη… ούτε κάτοικος είμαι, ούτε γέννημα της Σικελίας, είμαι Λακεδαιμόνιος. Ένας από τις ισχυρότερες οικογένειες, με μεγάλη περιουσία.  Όταν ήμουν νέος, γραμμένος στους εφήβους, ερωτεύθηκα ένα κορίτσι, μια συμπολίτισσά μου ονόματι Θελξινόη, αλλά και η Θελξινόη με είχε ερωτευθεί. Και κάποτε σε μια ολονύχτια γιορτή της πόλης συναντηθήκαμε ~ τα βήματα και των δύο οδηγούσε κάποιος θεός ~ και απολαύσαμε εκείνα που μας έκαναν να συναντηθούμε.  Και κάμποσο καιρό βρισκόμαστε κ ρ υ φ ά και συχνά ορκιζόμαστε, ο ένας τον άλλο ν’ αγαπά μέχρι θανάτου. Όμως κάποιος μας φθόνησε. Ενώ ήμουν ακόμη στους εφήβους, οι γονείς της Θελξινόης την αρραβωνιάζουν με κάποιο Σπαρτιάτη, ονόματι Ανδροκλή. Το κορίτσι όλο ανέβαλε το γάμο. Τελικά όμως αποφασίσαμε, να εγκαταλείψουμε νύχτα τη Σπάρτη.    Ντυθήκαμε σαν αγόρια και έκοψα τα μαλλιά της. Την νύχτα του γάμου της εγκαταλείψαμε την πόλη. Πήγαμε Άργος και μετά Κόρινθο. Από εκεί πήραμε το π

από το cognoscoteam.gr ΕΘΝΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΡΩΜΗΣ – Το αγαπημένο αρχαίο ελληνικό γλυπτό, γνωστό ως «Καθήμενος Πύκτης» (300-50 π.Χ.), ένα από τα πιο ρεαλιστικά όλων των αρχαίων ελληνικών γλυπτών, είναι ένα από τα πιο συγκινητικά και συναισθηματικά έργα τέχνης από εκείνη την περίοδο, θυμίζοντας ότι ο πόνος και οι δυσκολίες της ανθρώπινης ζωής είναι καθολικές και πέρα από τα όρια του χρόνου. Δημιουργήθηκε σε μια εποχή που οι Έλληνες γλύπτες της Ελληνιστικής εποχής είχαν ξεπεράσει τα τυποποιημένα, τυπικά σχήματα και άρχισαν να απεικονίζουν τον άνθρωπο με πλήρη ρεαλισμό. Το αριστούργημα είναι τόσο ζωντανό που οι θεατές του περιμένουν σχεδόν να δουν τον άνθρωπο να αρχίζει να κινείται και να μιλά. Είναι δύσκολο να πιστέψουμε πώς ένα αρχαίο έργο τέχνης θα μπορούσε να ενσωματώσει τη ρεαλιστική απεικόνιση του απλού ανθρώπου, στοιχείο που έγινε ο μόνος κανόνας στη σύγχρονη εποχή. Ο Πυγμάχος των Θερμών. Λεπτομέρεια χεριών. (National Museum of Rome/ Palazzo Massimo alla Terme). Ανακαλύφθηκε στους κήπους

από το Αρχαίων Τόπος Γράφει ο  Jean-Pierre Vernant Το πρόβλημα πού πρόκειται να με απασχολήσει αφορά όχι τόσο την ιστορία της επιστημονικής σκέψης, με την κύρια σημασία του όρου, όσο τις σχέσεις ανάμεσα σε μερικές βασικές επιστημονικές έννοιες — μιαν ορισμένη εικόνα του κόσμου — και σε γεγονότα κοινωνικής Ιστορίας. Στις αρχές του 6ου αιώνα π. Χ., η αστρονομική σκέψη στην Ελλάδα δεν βασίζεται ακόμη σε συνεχείς παρατηρήσεις και πειραματισμούς· δεν στηρίζεται σε μια θεμελιωμένη επιστημονική παράδοση. Αν ήθελα να εξηγήσω πώς έγινε μια ανακάλυψη τον 19ο ή τον 20ο αιώνα, θα έπρεπε ν’ αναφερθώ ουσιαστικά στην ανάπτυξη της ίδιας της επιστήμης, στην κατάσταση των θεωριών και των τεχνικών, μ’ ένα λόγο στην εσωτερική δυναμική των ερευνών στον τομέα της μιας ή της άλλης επιστημονικής μάθησης. Στην αρχαϊκή όμως Ελλάδα, δεν υπάρχει ακόμη συγκροτημένη επιστήμη. Τις λίγες αστρονομικές γνώσεις πού θα χρησιμοποιήσουν οι Ίωνες, δεν τις επεξεργάστηκαν οι ίδιοι, αλλά τις δανείστηκαν από τους γειτονικούς πο