Philomαtheia

Η ετυμολογία των λέξεων αποτελεί έναν από τους πιο ενδιαφέροντες τομείς όχι μόνο για τον κλάδο που τη μελετά, τη κλασική φιλολογία και εν μέρει τη γλωσσολογία, αλλά και για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού που ασχολείται, έστω ελάχιστα, με τη γλώσσα. Αυτό συμβαίνει επειδή, αδιαμφισβήτητα, πολλές φορές μας εκπλήσσει! Ακολουθούν 4 λέξεις των οποίων την ετυμολογία δεν αναζητάμε συχνά: Κλαπατσίμπαλο:.. εκ του  κλαβικύμβαλον!  Eίδος έγχορδου μουσικού οργάνου με πλήκτρα , κλαβεσέν: [<παλαιότ. ιταλ. clavicimbalo (DEI, λ. ‑ce‑). O τ. στο Βλάχ. (‑τζύμπανον). T. κλαπατσίμπαλο σήμ.]  Ξαργού ή ξάργου (επίτηδες, σκόπιμα): συνεκφορά από τη φράση  εξ έργου. Όρκος : πρόκειται για το.. πύον.  [<αρχ. ουσ. έλκος  (αφομοίωση ε‑ο> ο‑ο από επίδραση του άρθρου, τροπή λ>ρ και αλλαγή γένους). Σύμφωνα με το λεξικό Κριαρά ο όρκος (=ένορκη διαβεβαίωση) και ο όρκος (=πύον) αποτελούν ομώνυμα λεξήματα (διακριτικά σημάδια: αρίθμιση των λημμάτων)   είναι δηλαδή λέξεις με το ίδιο φωνολογικό/μορφολογικό περ

(χρόνος ανάγνωσης: 14 λεπτά) Η γλώσσα έχει από πολύ παλιά συνδεθεί με την καταγωγή. Εκ πρώτης όψεως κάτι τέτοιο φαίνεται λογικό, όλοι έχουμε λίγο πολύ στο μυαλό μας συνυφασμένες τις έννοιες έθνος, λαός, κράτος, χώρα, πολιτισμός, ιστορία, κουλτούρα , τα οποία συνδέονται με τον πιο εναρμονισμένο τρόπο υπό τη σκέπη της γλώσσας. Αυτό όμως συμβαίνει σήμερα, 32 το λιγότερο αιώνες ιστορικής και γλωσσικής εξέλιξης, και ούτε κατά διάνοια καθολικά. Η γλώσσα ως ενοποιητικός παράγοντας υφίσταται απ' τις απαρχές της ύπαρξής της, ήταν το μοναδικό μέσο επικοινωνίας, από τους ελάχιστους δείκτες διαφοροποίησης ενός συνόλου ανθρώπων με ένα άλλο.  Από τον δημιουργό   jarmoluk του Pixabay Αυτή η λανθασμένη σύνδεση της γλώσσας με την καταγωγή, λεπτομέρειες επί της οποίας θα συζητηθούν σε επόμενο άρθρο, γεννά αναπόφευκτα αισθήματα ανωτερότητας στους σύγχρονους Έλληνες, οι οποίοι, μη γνωρίζοντας τα πραγματικά ιστορικά και γλωσσικά δρώμενα και προσπαθώντας να προστατεύσουν την κουλτούρα και τον πολιτισμό

(από το diadrastika.com) «Όπως σήμερα θεωρείται αυτονόητη η ενσωμάτωση στην Ελληνική ιστορία του Κρητομυκηναϊκού κόσμου, έτσι αύριο θα αποδεχθούν όλοι μιαν αλήθεια, που από τώρα διαφαίνεται: ότι δηλαδή στην Προϊστορία έχουν τεθεί οι βασικές καταβολές του ελληνικού Έθνους και τα κύρια συστατικά του Ελληνικού Πνεύματος.» ( Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τομ. Α’, σελ. 9, Εκδοτικη Αθηνων) Αν η Ελλάδα έχει πολύ μεγάλη Ιστορία, τότε όπως θα δείξουμε έχει ακόμα μεγαλύτερη Προϊστορία και οι διάφοροι πολιτισμοί των λαών της Μεσογείου και της Ασίας γονιμοποιήθηκαν από τον προϊστορικό πολιτισμό των Ελλήνων “Διογενών”. Είναι γεγονός ότι οι αρχαίοι Έλληνες, από τα πανάρχαια προϊστορικά χρόνια μέχρι την πρωτοβυζαντινή περίοδο, θεωρούσαν τους εαυτούς τους απογόνους όχι μόνον των ηρώων της Μινωικής και Μυκηναϊκής εποχής, αλλά και των Διογενών “θεών” που έζησαν πριν τους κατακλυσμούς και ήσαν οι γενάρχες τους. Αν στηριχθούμε στις αναφορές του Ησίοδου, του Όμηρου, του Πλάτωνα, του Απολλόδωρου, του Διόδω

(από το pronews.gr) Οι Έλληνες στους Ελληνιστικούς χρόνους ειχαν δωσει ονόματα πλανητικών θεοτήτων στις 7 ημέρες της εβδομάδος. Προτού την υιοθέτηση της εβδομάδας υπήρχαν άλλοι τρόποι διαίρεσης του μήνα. Η προγενέστερη χρονική διαίρεση σην αρχαία Ελλάδα ήταν εκείνη των δέκα ημερών (τρία δεκαήμερα του μήνα). Ήταν μία περίοδος ανανέωσης, κατά την οποία οι Έλληνες συναντάν τους πολιτισμούς της Ανατολής (αιγυπτιακός, μεσοποταμιακός, περσικός, ινδικός, φοινικικός, συριακός, γηγενείς μικρασιατικοί πολιτισμοί, κ.α.) με τους οποίους βρίσκονται σε διαρκή αλληλεπίδραση, από την οποία προκύπτει ο ελληνιστικός. Η   ελληνιστική κοινή , δηλαδή τα απλοποιημένα ελληνικά κυριαρχούν σε όλη την ανατολική Mεσόγειο και αναδεικνύονται στη διεθνή γλώσσα της εποχής αυτής. Είναι η εποχή των μεγάλων ελληνιστικών μοναρχιών και των συμπολιτειών, αλλά και της παρακμής και της πτώσης του πολιτικού συστήματος που είχε κυριαρχήσει και ακμάσει στην μητροπολιτική Ελλάδα και στις αποικίες της για περίπου 5 αιώνες, της

Μάρτιος  <  ελληνιστική κοινή   Μάρτιος  <  λατινική   Martius  <  Mars  ( Άρης ) <  Παλαιά Λατινική  Māvors <  πρωτοϊταλική  * Mawort Κατά τα αρχαία χρόνια ήταν ο πρώτος μήνας του έτους (γι’ αυτό ονομαζόταν Primus=πρώτος). Ξεκινούσε η περίοδος των πολεμικών επιχειρήσεων. Ήταν αφιερωμένος στον Mars, Θεό της γονιμότητας και των αγρών. Αργότερα ταυτίστηκε με τον Άρη,Θεό του πολέμου. Μετα το 46π.Χ., με το Ιουλιανό ημερολόγιο, ονομάστηκε Martius-Μάρτιος (ο μηνας του Άρη) και εγινε ο 3ος μηνας του έτους.  __ Απρίλιος  <  ελληνιστική κοινή   Ἀπρίλιος  <  * Ἀπρίλης <  λατινική   Aprilis  +  -ιος  <  ετρουσκικά   Apru  <  αρχαία ελληνικά   Ἀφρώ  <  Ἀφροδίτη  ( αντιδάνειο ) (Έχει επίσης προταθεί: <  λατινικά   aperio  ( ανοίγω ), ίσως γιατί τότε  ανοίγουν  τα  λουλούδια ) Κατα τα αρχαία χρόνια ήταν ο δεύτερος μήνας του έτους. Μετά το 46 π.Χ. θεωρήθηκε ο τέταρτος μήνας του έτους. Ετυμολογικά προέρχεται απο το λατινικό ρήμα aperio, που σημαίνει ανοίγω. Σηματοδο