Philomαtheia

Η ευεργετική ιδιότητα της γραφής γ ίνεται πλέον όλο και περισσότερο γνωστή (journaling, post notes κ.λπ.). Το να αποδίδεις γραπτά ό, τι έχεις στο μυαλό σου (σε επίπεδο ταξινόμησης της καθημερινότητας, εκτόνωσης των συναισθημάτων ή και προσπάθεια ανακάλυψης βαθύτερων εσωτερικών εννοιών) σε βοηθά να αντικρίσεις με πλέον χειροπιαστό (άρα ευμετάβλητο) τρόπο κάθε πτυχή του εξωτερικού ή εσωτερικού σου κόσμου. από τον δημιουργό Pexels του Pixabay Στο παρόν άρθρο δεν αναφερόμαστε στην γραφή που εξυπηρετεί την καθημερινότητά μας (λίστα για τα ψώνια, to-do κ.λπ.), αλλά στην γραφή που μας βοηθάει να εκτονώσουμε τα ενδότερά μας σε στιγμές άγχους και σε εκείνη που μας βοηθάει, εν τέλει, να λύσουμε μεγάλα κατά τα φαινόμενα μυστήρια της ζωής μας - στη γραφή ως μέσο αυτοβελτίωσης και αλλαγής των προβληματικών σημείων της καθημερινότητάς μας. Η γραφή υπό αυτή την έννοια αξιοποιείται με βάση δύο άξονες: τόσο ως μέσο έκφρασης και εξωτερίκευσης των σκέψεων και συναισθημάτων (άμεση και παροδική εκτόνωση) ό

Η ετυμολογία των λέξεων αποτελεί έναν από τους πιο ενδιαφέροντες τομείς όχι μόνο για τον κλάδο που τη μελετά, τη κλασική φιλολογία και εν μέρει τη γλωσσολογία, αλλά και για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού που ασχολείται, έστω ελάχιστα, με τη γλώσσα. Αυτό συμβαίνει επειδή, αδιαμφισβήτητα, πολλές φορές μας εκπλήσσει! Ακολουθούν 4 λέξεις των οποίων την ετυμολογία δεν αναζητάμε συχνά: Κλαπατσίμπαλο:.. εκ του  κλαβικύμβαλον!  Eίδος έγχορδου μουσικού οργάνου με πλήκτρα , κλαβεσέν: [<παλαιότ. ιταλ. clavicimbalo (DEI, λ. ‑ce‑). O τ. στο Βλάχ. (‑τζύμπανον). T. κλαπατσίμπαλο σήμ.]  Ξαργού ή ξάργου (επίτηδες, σκόπιμα): συνεκφορά από τη φράση  εξ έργου. Όρκος : πρόκειται για το.. πύον.  [<αρχ. ουσ. έλκος  (αφομοίωση ε‑ο> ο‑ο από επίδραση του άρθρου, τροπή λ>ρ και αλλαγή γένους). Σύμφωνα με το λεξικό Κριαρά ο όρκος (=ένορκη διαβεβαίωση) και ο όρκος (=πύον) αποτελούν ομώνυμα λεξήματα (διακριτικά σημάδια: αρίθμιση των λημμάτων)   είναι δηλαδή λέξεις με το ίδιο φωνολογικό/μορφολογικό περ

📝 Παύλος Καστανάς 🕢10.11.2021 • 11:00 📰  astronio .gr   💬  philomatheiaplus.com από τον δημιουργό qimono του Pixabay | επεξεργασία από τη Philomαtheia «Λίγα λεπτά πριν την εκτόξευση της ιδιωτικής αποστολής Axiom-1 με προορισμό τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, ένας από τους αστροναύτες, Ισραηλινός στην καταγωγή, απήγγειλε στίχους από την Ιθάκη του Καβάφη. Η αποστολή Axiom-1 αποτελείται από ιδιώτες αστροναύτες από τις ΗΠΑ, τον Καναδά και το Ισραήλ. Στόχος της εταιρείας Axiom είναι η δημιουργία του πρώτου μη κρατικού διαστημικού σταθμού. Κατά τη διαμονή τους στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό οι αστροναύτες θα πραγματοποιήσουν 25 επιστημονικά πειράματα. Η εκτόξευση πραγματοποιήθηκε με τον πύραυλο Falcon 9 της SpaceX. Αναλογιστείτε τι βλέπουμε: Ένας Ισραηλινός αστροναύτης απαγγέλει στίχους ενός Έλληνα ποιητή που έζησε πριν από 150 χρόνια, με αναφορές σε μύθους που γράφτηκαν πριν από χιλιάδες χρόνια, την ώρα που το σκάφος του ετοιμάζεται να εγκαταλείψει τη γήινη ατμόσφαιρα και να ταξιδέψει στο

Η μεταφυσική θεωρία των τεσσάρων στοιχείων βρίσκεται στον πυρήνα της ελληνικής φιλοσοφίας και οι περισσότεροι φιλόσοφοι ασχολήθηκαν με αυτά.  Ωστόσο δεν συμφωνούσαν μεταξύ τους για το αν και ποιο στοιχείο είναι το βασικότερο και πλέον πρωταρχικό στη δημιουργία του κόσμου. Ο  Θαλής ο Μιλήσιος  (624-546 π.Χ.) υποστήριζε την άποψη, ότι τα υλικά σώματα αποτελούνται από το βασικό υλικό που είναι το νερό. Ο  Αναξιμένης  (585-525 π.Χ.) αντίθετα υποστήριζε ότι το βασικό υλικό είναι ο αέρας, και ότι τα άλλα δύο στοιχεία, το νερό και η γη αποτελούνται από συμπυκνωμένο αέρα. Ο  Ηράκλειτος  από την πλευρά του υποστήριζε ότι η φωτιά είναι το βασικό στοιχείο. Ο  Πυθαγόρας  δίδασκε ότι τα τέσσερα στοιχεία αποτελούν την περίφημη  “Τετρακτύ”  αντιστοιχίζοντας την φωτιά προς τη μονάδα, τον αέρα προς τη δυάδα, το νερό προς την τριάδα και τη γη προς την τετράδα, όπως μας αναφέρει ο Ιάμβλιχος. Ο  Εμπεδοκλής  θεωρούσε ότι και τα τέσσερα στοιχεία είναι βασικά, και ότι το κάθε στοιχείο έχει βασικές ιδιότητες,

«Όσο πιο πολύ βοηθάς κάποιον, τόσο πιο πιθανό είναι να τον βρεις απέναντί σου». Το παρόν απευθύνεται στον ευεργέτη. (χρόνος ανάγνωσης: 5 λεπτά) Από τον δημιουργό qimono του Pixabay Όλοι έχουμε στο μυαλό μας, λίγο πολύ, μια εμπειρία αχαριστίας. Ίσως εχουμε οι ίδιοι υπάρξει αχάριστοι (συνήθως ασυνείδητα), ή απλώς δεν λάβαμε την ευγνωμοσύνη που πιστεύαμε ότι αξίζαμε. Το να μην αναγνωρίζει κάποιος την προσφορά μας δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό: κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να θεωρεί ορθές ή αξιέπαινες οποιεσδήποτε θυσίες μας αφενός γιατί δεν είναι υποχρεωμένος να διαθέτει το ψυχικό μεγαλείο που απαιτείται για να νιώσει ευγνώμων, και αφετέρου γιατί η προσφορά είναι ευθύνη αυτού που προσφέρει, ποτέ του αποδέκτη. Ιδιαίτερη και άξια λόγου περίπτωση είναι εκείνη του ευεργετηθέντος αχάριστου  φίλου . Μια ειδική κατηγορία αχαριστίας που έχει ως βάση την ικανότητα του ενός, και την αδυναμία του άλλου. Ο αχάριστος φίλος έχει τη δύναμη και τη πρόσβαση να κάνει το μεγαλύτερο κακό. Το χειρότερο; Τ