Απομυθοποίηση

Η απομυθοποίηση ως απαραίτητη προϋπόθεση 
αποδοχής και πραγματικής αγάπης

❃❃❃
Γεγονός

Η απομυθοποίηση δεν είναι αποτέλεσμα, είναι προϋπόθεση. Το να «χαμηλώσεις» έναν άνθρωπο, να τον εξανθρωπίσεις, να τον δεις όπως πραγματικά είναι και όχι όπως φανταζεσαι ότι είναι, είναι απαραίτητη διαδικασία για να μπορέσεις να τον γνωρίσεις, πόσω μάλλον να τον αγαπήσεις.

Απο τον δημιουργό moonzigg του Pixabay

Τα παραπάνω συμπεράσματα δεν είναι δεδομένα: δεν απομυθοποιείς κάποιον μόλις τον αποδεχτείς (ή μόλις νομίσεις ότι τον αποδέχθηκες).

Δεν είναι όμως ούτε διαβαθμίσιμα: η απομυθοποίηση είναι απόλυτη (δεν έχει «ναι μεν, αλλά»).


Πλάνη

Όσο δεν απομυθοποιείς το εν λόγω άτομο, τόσο πληγώνεσαι από αυτόν (ακόμα και αν δεν κάνει απολύτως τίποτα για να σε πληγώσει).

Συνεχίζεις να νομίζεις ότι κάτι σου χρωστάει, ότι κάπως αλλιώς έπρεπε να σου φέρεται, ότι «κάτι λείπει» στη σχέση σας (ερωτική, οικογενενειακή, φιλική) ή ότι λείπει αυτός ο ίδιος. Δεν λείπει όμως, απλώς εσύ δεν τον βλέπεις, όχι όπως πραγματικά είναι.

Η απομυθοποίηση δεν σημαίνει παθητική αποδοχή των ελαττωμάτων, σημαίνει να περιμένεις το αποτέλεσμα του ελαττώματος χωρίς να σε ενοχλεί, χωρίς να ελπίζεις σε κάτι άλλο, χωρίς να αναμένεις μια διαφορετική συμπεριφορά που θα ικανοποιήσει τις δικές σου εγωιστικές προσδοκίες.


Αποδοχή

Δεν μπορείς να περιμένεις από τον άλλο να φερθεί όπως θες ή όπως περιμένεις ότι αρμόζει (ακόμα και αν ψευδώς ισχυρίζεσαι ότι πρόκειται για το καλό και των δύο).

Δεν μπορείς να θεωρείς τη συμπεριφορά του καθενός «λάθος», και κάθε φορά που αποτυγχάνεις να τον «διορθώσεις» να νιώθεις μη αγαπητός, χωρίς προσοχή και ομιλών σε τοίχο. Όταν μιλάς «στον τοίχο» είναι γιατί δεν υπάρχει αποδέκτης, και όταν δεν υπάρχει αποδέκτης είναι γιατί δεν υπάρχει λόγος να υπάρχει.

Απομυθοποίηση, με άλλα λόγια, δεν σημαίνει να απολαμβάνεις τα ελαττώματα κάποιου, ούτε να τα αντέχεις. Σημαίνει να μην τα βλέπεις καν σαν ελαττώματα, αλλά σαν μέρος της ολότητας που επέλεξες να αγαπάς. Αν το αποτέλεσμα της απομυθοποίησης σε θλίβει ή σε σοκάρει, φύγε (δεν έπρεπε να είσαι εκεί εξ αρχής, αλλά κορόιδεψες τον εαυτό σου με τις προσδοκίες σου). Αν σε γαληνεύει η θέαση της αλήθειας, βρίσκεσαι στο σωστό μέρος.

Εν τέλει αυτό σημαίνει αποδοχή: να γνωρίζεις ένα ελάττωμα που ξέρεις ότι δεν σου αρέσει, χωρίς να σε απογοητεύει το αποτέλεσμά του, χωρίς να θέλεις να το αλλάξεις, χωρίς να αγανακτείς που δεν περνάει το δικό σου. 

Εκτός αν σέβεσαι την «διαφορετικότητα» και την «ατομικότητα» μόνο όταν δεν σου μοιάζει.


Το βάθρο

Κατά την απομυθοποίηση κατεβάζεις το εν λόγω άτομο από το ψευδαισθητικό βάθρο που τον είχες τοποθετήσει για να καλύπτει τις ανάγκες σου, και, αν αξίζει (αν δηλαδή μπορείς να αντέξεις το βάρος της αλήθειας του, ακόμα και αυτής που δεν «σου αρέσει»), τον τοποθετείς στο πραγματικό βάθρο που του αρμόζει. Αυτό είναι αγάπη.

Αν μετά την απομυθοποίηση δεν μπορεί να τοποθετηθεί σε κανένα βάθρο (όχι γιατί δεν έκανε αρκετά για να ανέβει, αλλά γιατί δεν ανέβηκε εκεί ακριβώς που του είπες), αυτό είναι μη αγάπη.

Για αυτό η απομυθοποίηση είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να αγαπήσεις κάποιον. Γιατί αν δεν το κάνεις, αγαπάς το είδωλο που έχεις κατασκευάσει, σε μια τοξική αγάπη που εξακολουθεί να προσπαθεί να αλλάξει τον άλλον «για το καλό του».

Το πώς επιτυγχάνεται η απομυθοποίηση είναι ένα εντελώς διαφορετικό ζήτημα. 

Το πιο σημαντικό είναι να καταλάβεις πως αν δεν σου αρέσει κάτι, το πρόβλημα είναι δικό σου. 

Και λύνεται.


Philomαtheia 16 Αυγούστου 2022

0 comments

weekly inspo